اقدامات عمرانی و آبادی
در این مطلب سعی شده تا اقداماتی که در 25 سال اخیر یعنی بعد از زلزله سال 69 در جهت عمران و آبادی علی آباد صورت گرفته به طور خلاصه و مختصر مورد بررسی قرار گیرد.
قبل از حادثه زلزله، روستای علی آباد در منطقه کوهستانی و دور از جادۀ مرتبط با شهر قرار داشت این عامل نه تنها باعث آن شده بود که رفت و آمد به شهرمنجیل که نزدیک ترین شهر به آن است سخت باشد بلکه انتقال لوازم مورد نیاز مردم از شهر به روستا نیز مشکلاتی به همراه داشته باشد
پس از زلزله تصمیم گرفته شد تا اهالی به منطقه دیگری انتقال داده شوند که هم از نظر ارتباط با شهر وهم ازنظر فراهم بودن فضا جهت اقدامات عمرانی و آبادی در سالهای آینده، تناسب داشته باشد. قبل از انتقال اهالی به منطقه اصلی ، محلی نزدیکی ، به عنوان اسکان موقت انتخاب شد تا اقدامات زیربنایی مثل سیستم دفع فاضلاب و ایجاد تیربرق، انجام شود.
پس از این اقدامات به تدریج و در حدود کمتر از دَه سال، اهالی به منطقه اصلی کوچ کردند و هر خانه به صورت منظم ، در جای مشخص خود و به دست خود اهالی ساخته شد. این نظم وهماهنگی نه تنها باعث دگرگونی و تحول در ظاهر علی آباد شد بلکه زمینه را برای رساندن خدماتی ازجمله سیمکشی تلفن و آب لوله کشی در آینده را فراهم کرد. پس از اتمام این مرحله اقدام دیگری که در جهت تبدیل علی آباد به شهرک انجام شد، آسفالت کردن و جدول کشی خیابان های اصلی بود، این پروژه در مدت چند سال و در حین اجرای پروژه های دیگر انجام می شد و حتی تا بعد از لوله کشی آب که در ادامه به آن پرداخته خواهد شد نیز ادامه داشت.
ارتباط اهالی فقط از نظر جاده و نزدیک بودن به شهر کافی نبود و باید مثل هر شهر و روستای دیگری ، امکاناتی که یکی از آنها داشتن خطوط تلفن است نیز باید موجود می بود. در سال 1381 پروژ تلفن ثابت در علی آباد به اتمام رسید و مردم علی آباد توانستند از این امکان نیز بهره مند شوند. از آنجایی که سیمهای تلفن به صورت زیرزمینی کار شده بودند و قبل ار پروژ سیمکشی تلفن اسفالت کردن خیابان ها تا حدودی انجام شده بود، ناگزیر در برخی خیابان ها اقدام به کندن آسفالت شد که این امر موجب کاهش کیفیت و زیبایی در بعضی خیابان ها گردید.
اساسی ترین مشکل اهالی علی آباد، مشکل برخورداری از آب شرب بود. تا قبل از سال 84 آب شرب مورد نیاز اهالی توسط تانکرهای آب به محل منتقل می شد. برای حل این مشکل در سال 1384 پروژۀ آب رسانی به علی آباد با هزینه چهارصد و چهل میلیون تومان به بهره برداری رسید. این بهرمندی اهالی از آب لوله کشی به صورت دائم و مستمر نبود و چند ساعت در روز امکان استفاده از آب لوله کشی وجود داشت که در حال حاضر نیز این مورد وجود دارد، البته ساعات بهره مندی از آب بیشتر شده است و این مدت در فصل تابستان بسیار کم میشود تا جایی که هر چند روز یکبار و عموما ٌ در شبها امکان برخورداری از آب لوله کشی وجود دارد. به همین دلیل در زمان جریان داشتن آب، هر خانوار آب را در منبع آب موجود در خانه خود ذخیره می کند تا در ساعات دیگر مورد استفاده قرار دهد.
یک سال بعد یعنی در سال 1385 اقدام به گاز رسانی به شهرک شروع شد و بنا به برخی مشکلات و دلایل (که بهتر است ذکر نشود) سالها به تاخیر افتاد. ولی بالاخره در سال 1394 این انتظار نیز به سر آمد و گرمای گاز لبخند به لب مردم نجیب علی آباد آورد.
با همه گیر شدن استفاده از گوشی موبایل در منطقه و احساس هرچه بیشتر، نسبت به نبود آنتن دهی مناسب، اقدام به ساخت یک دکل فرستنده BTS در نزدیکی مخابرات علی آباد شد که این آنتن در دهۀ فجر سال 1387 راه اندازی گریدید.
برای زیبا سازی محیط و نظم بخشیدن به خیابان های علی آباد نه تنها جدول کشی ها تکمیل، بلکه برخی پیاده روها سنگ فرش و فضای سبز ایجاد شد. در مرکز شهرک میدانی ساخته و اقدام به کشت تعدادی درخت زیتون نیز شد.
در علی آباد ادامه تحصیل بعد از دوره راهنمایی، به دلیل عدم وجود دبیرستان همیشه دغدغه اصلی افرادی بود که قصد ادامه تحصیلات را داشتند. بعد از اتمام دورۀ راهنمایی، دانش آموزان باید به شهرهای مجاور مثل گیلوان ، منجیل ویا رودبار برای ادامه تحصیل مراجعت می کردند. و تعدای نیز (به خصوص دختران) از ادامه تحصیلات منصرف می شدند.
مجموعه آموزشی دخترانه امام رضا علیه السلام به منظور رفع این مشکل در سال 1389 گشایش یافت.
این مجموعۀ آموزشی شامل دورۀ راهنمایی و دبیرستان می باشد که در بالا رفتن سطح تحصیلات نقش به سزایی داشته است. البته این مجموعه دارای مقطع پیش دانتشگاهی نیست و تنها، رشته انسانی را پوشش می دهد.
شهرک علی آباد بالا در دهۀ اخیر با اقدامات عمرانی و توسعه ای توانسته پیشرفت مناسبی داشته باشد و از حالت یک روستا به یک شهرک تبدیل شود که می توان برای آینده این محل تصورات خوبی را در ذهن داشت.
